به سمت خداقدم بردار
آتشي نمى سوزاند “ابراهيم“ را ،
و دريايى غرق نمي کند “موسى“ را ؛
کودکي، مادرش او را به دست موجهاى “نيل” مي سپارد ،
تا برسد به خانه ي فرعونِ تشنه به خونَش ؛
ديگري را برادرانش به چاه مى اندازند ،
سر از خانه ي عزيز مصر درمي آورد !
مکر زليخا زندانيش مي کند ،
اما عاقبت بر تخت ملک مي نشيند…
از اين “قِصَص“ قرآنى هنوز هم نياموختي؟!
که اگر همه ي عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند ،
و خدا نخواهد ؛
نمي توانند …
او که يگانه تکيه گاه من و توست !
پس ؛
به “تدبيرش” اعتماد کن ،
به “حکمتش” دل بسپار ،
به او “توکل“ کن ؛
به سمت او “قدمي بردار” ،
تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشيني…
خداوند:دوستانم را زیبا بنویس تامن جزلبخنداز انها چیزی دیگر نبینم