دودست من ثمرم بود
كه پیش پای تو افتاد
نام معشوق مبر نزد من از عشق مگو
عشق دیری است كه در پیچ و خم عباس است
هر چه داریم همه از كرَم عباس است
خلقت جنت حق لطف كرم عباس است
امروز ذهنم سراغ دست هایت را گرفت.
دیگر شعر هایم کفاف تو را نمی دهند.
پیش خاکستری هایم رو می زنم شاید بتوانم درباره ی تو چیزی بنویسم.
سراغی به غارهای تنهایی ام می زنم،از طناب غم هایم بالا میروم
و ناله های آب را گوش می کنم،
ناله هایی که آهنگ پشیمانی را می خوانند که چرا در لبان تو و حسین جا نگرفتند.
ای کاش درآن روز بودم و می توانستم خورشید را با گرمای خودش آتش بزنم
و به جای آن ابرهای پراز قطره های باران بیاورم
تا قطره ها یکریز و شتابناک خود را به لبان تو و سه ساله های چشم به راه برسانند.
با این کار دیگر دست هایت از بدنت خداحافظی نمی کردند.
همان دست هایی که دستان پر سخاوت دریاست و تمام آب های دنیا را شرمنده خویش کرده است.
همان دست هایی که وقتی از بدنت جدا شدند نیلوفران حسین عموعمو می کردند.
عباس
هوای من هنوز تاریک است،ستاره ای در آسمان اندوه بارم روشن کن
تا ایثار و شجاعت را لغت به لغت فراگیرم.
عباس تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم…
لبانش غنچه های یاس می خواند
دوباره نوحه با احساس می خواند
به زیر شانه های خنجر ظلم اخی العباس یا عباس می خواند*
